Milenialsi kochają pieski. W Stanach Zjednoczonych wyprzedzili już nawet boomerów, stając się pokoleniem z największym odsetkiem posiadaczy zwierząt domowych. Przemysł zoologiczny rośnie w siłę, filmiki ze słodkimi czworonogami zalewają media społecznościowe, a w czasie pandemii kraje zachodnie odnotowały prawdziwy boom na adopcję zwierząt. Nikt nie wydaje na swoich pupili tyle co pokolenie Y, co szybko podchwyciła branża filmowa, wprowadzając na ekrany kin kolejne produkcje o pieskach. W końcu nic nie generuje zysków tak, jak milenialska nostalgia.
W 2023 roku Lassie rozwiązuje z dziarskimi dzieciakami kolejne zagadki ("Lassie. Nowe Przygody"), a Lampo wciąż pędzi koleją do swojej dwunożnej przyjaciółki ("O psie, który jeździł koleją"). Psy dalej bezkonkurencyjnie dzierżą tytuł najlepszego przyjaciela człowieka, a model dwa plus psiecko staje się coraz popularniejszy wśród młodych dorosłych. A co na to same pieski? "Spuszczone ze smyczy" chętnie odpowiadają.
Reggie (głos Will Ferrell) jest uroczym border terrierem i niepoprawnym optymistą, a najbardziej na świecie kocha swojego pana – Douga (Will Forte). I choć piesek ma śliczne, błyszczące oczka, słodki, wilgotny nosek i dużo miłości do wszystkiego i wszystkich, to Doug jest, przepraszam za język, po prostu dupkiem. Finansowo wisi na matce, zdradza swoją dziewczynę, a dni upływają mu na konsumpcji browarów, zioła i pornosów – znów niewybredne sformułowania z mojej strony, ale taką właśnie frazą operują "Spuszczone ze smyczy".
Co jednak najgorsze w Dougu – w końcu porzuca Reggiego w obcym mieście i odjeżdża z piskiem opon. Pozostawiony na pastwę losu piesek zdobywa na szczęście nowych przyjaciół z wyszczekanym boston terrierem na czele (komiczny dubbing Jamiego Foxxa), którzy uczą go prawdziwych psich przyjemności: wyjadania ze śmietnika, nieskrępowanego obsikiwania czego dusza zapragnie i namiętnej miłości do zagłębień w kanapie. Życie bez ludzi okazuje się nie tylko całkiem znośne, ale nawet... lepsze?
Nikt nie zakłada już idiotycznych kubraczków, nie każe robić sztuczek i przyjmować uroczych póz przed kamerą, nie krzyczy za plamę na dywanie, szczekanie i przystawianie się do nogi. Joshowi Greenbaumowi nie po drodze z tradycją kina familijnego z wykastrowanym humorem. Jego psi bohaterowie chcą posmakować zemsty – koniec z pokornym dopraszaniem się o spacer i grzecznym skomleniem, teraz czworonogi przypomną, po co im kły i pazury. Wulgarne żarty o kupie, seksie i masturbacji, niewyparzony język i rozwiązywanie konfliktów przemocą nie miałyby już dziś tak łatwo w komedii o paczce kumpli, ale paczka piesków to co innego. Przecież nikt nie zarzuci im toksycznej pieskości.
Zresztą jak nie kibicować bandzie uroczych psiaków (nawet gdy ich misją jest odgryzienie penisa)? Zwierzęta wydają się tu lepiej od ludzi rozumieć, czym są przyjaźń i solidarność. Film Greenbauma, realizując konwencję kina drogi, potrafi więc wzruszyć, bo opowiada przecież o odrzuceniu i nieodwzajemnionym uczuciu. I chociaż wydaje się jedynie głupawą komedią, to całkiem trafnie dostrzega, jak współczesna kultura infantylizuje psy, negując ich zwierzęcą naturę, która domaga się prawa do wytarzania w błocie.
Rozumiem, że promujące film hasło "One lubią na pieska" to niekoniecznie dowcip najwyższych lotów, ale prymitywny humor "Spuszczonych ze smyczy" (choć momentami wstyd się przyznać) naprawdę bawi. Greenbaum opowiada, co pieski sądzą o obowiązku zbierania ich odchodów, czekoladzie, obrożach elektrycznych, skąd bierze się lęk przed fajerwerkami i czyją twarz przyjmuje szatan w pieskim świecie. Bez upiększania, za to ze sporą dozą dystansu. Aż chciałoby się rzec: dogs will be dogs.
W 2023 roku Lassie rozwiązuje z dziarskimi dzieciakami kolejne zagadki ("Lassie. Nowe Przygody"), a Lampo wciąż pędzi koleją do swojej dwunożnej przyjaciółki ("O psie, który jeździł koleją"). Psy dalej bezkonkurencyjnie dzierżą tytuł najlepszego przyjaciela człowieka, a model dwa plus psiecko staje się coraz popularniejszy wśród młodych dorosłych. A co na to same pieski? "Spuszczone ze smyczy" chętnie odpowiadają.
Reggie (głos Will Ferrell) jest uroczym border terrierem i niepoprawnym optymistą, a najbardziej na świecie kocha swojego pana – Douga (Will Forte). I choć piesek ma śliczne, błyszczące oczka, słodki, wilgotny nosek i dużo miłości do wszystkiego i wszystkich, to Doug jest, przepraszam za język, po prostu dupkiem. Finansowo wisi na matce, zdradza swoją dziewczynę, a dni upływają mu na konsumpcji browarów, zioła i pornosów – znów niewybredne sformułowania z mojej strony, ale taką właśnie frazą operują "Spuszczone ze smyczy".
Co jednak najgorsze w Dougu – w końcu porzuca Reggiego w obcym mieście i odjeżdża z piskiem opon. Pozostawiony na pastwę losu piesek zdobywa na szczęście nowych przyjaciół z wyszczekanym boston terrierem na czele (komiczny dubbing Jamiego Foxxa), którzy uczą go prawdziwych psich przyjemności: wyjadania ze śmietnika, nieskrępowanego obsikiwania czego dusza zapragnie i namiętnej miłości do zagłębień w kanapie. Życie bez ludzi okazuje się nie tylko całkiem znośne, ale nawet... lepsze?
Nikt nie zakłada już idiotycznych kubraczków, nie każe robić sztuczek i przyjmować uroczych póz przed kamerą, nie krzyczy za plamę na dywanie, szczekanie i przystawianie się do nogi. Joshowi Greenbaumowi nie po drodze z tradycją kina familijnego z wykastrowanym humorem. Jego psi bohaterowie chcą posmakować zemsty – koniec z pokornym dopraszaniem się o spacer i grzecznym skomleniem, teraz czworonogi przypomną, po co im kły i pazury. Wulgarne żarty o kupie, seksie i masturbacji, niewyparzony język i rozwiązywanie konfliktów przemocą nie miałyby już dziś tak łatwo w komedii o paczce kumpli, ale paczka piesków to co innego. Przecież nikt nie zarzuci im toksycznej pieskości.
Zresztą jak nie kibicować bandzie uroczych psiaków (nawet gdy ich misją jest odgryzienie penisa)? Zwierzęta wydają się tu lepiej od ludzi rozumieć, czym są przyjaźń i solidarność. Film Greenbauma, realizując konwencję kina drogi, potrafi więc wzruszyć, bo opowiada przecież o odrzuceniu i nieodwzajemnionym uczuciu. I chociaż wydaje się jedynie głupawą komedią, to całkiem trafnie dostrzega, jak współczesna kultura infantylizuje psy, negując ich zwierzęcą naturę, która domaga się prawa do wytarzania w błocie.
Rozumiem, że promujące film hasło "One lubią na pieska" to niekoniecznie dowcip najwyższych lotów, ale prymitywny humor "Spuszczonych ze smyczy" (choć momentami wstyd się przyznać) naprawdę bawi. Greenbaum opowiada, co pieski sądzą o obowiązku zbierania ich odchodów, czekoladzie, obrożach elektrycznych, skąd bierze się lęk przed fajerwerkami i czyją twarz przyjmuje szatan w pieskim świecie. Bez upiększania, za to ze sporą dozą dystansu. Aż chciałoby się rzec: dogs will be dogs.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
